ကၽြန္ေတာ္သက္ေတာ္ေစာင့္(ဇာတ္သိမ္း)

                 

                         စုိးရိမ္မွဳေတြနဲ႔အတူ....... တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ မင္းသမီးရဲ့ လက္ထဲကေန ဌာနမွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ေပြ႔ထူလုိက္တာကုိလည္း သိလုိက္တယ္.... ၀မ္းဗုိက္တစ္ခုလံုး စူးနင့္ နာက်င္ေနတယ္၊ မ်က္လံုးေတြလည္း ေ၀၀ါးေနတယ္...။
                          ဌာနမွဴးနဲ႔ အီတာကုိ အားယူၿပံဳးျပလုိက္ေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ ဟာၿပီး အားေပ်ာ့ေနၿပီဆုိတာကုိေတာ့ သိလုိက္တယ္။

                         ``  လူနာတင္ကား ေခၚထားတယ္  ဆရာ... ေက်ာရုိးကုိ ေဖာက္သြားတယ္ ထင္တယ္... ေက်ာရုိးမႀကီးကုိ ထိ
ခုိက္မိရင္ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး.... ဒီအတုိင္းပဲ ေပြ႔ထားေပးပါ.....´´ ေဘးကေန တစ္ေယာက္က ေျပာေနတာကုိလည္း ပီပီျပင္
ျပင္ၾကားေနရတယ္....။  ကၽြန္ေတာ္ လက္တစ္ဘက္ ေျမွာက္လုိက္တယ္....။  အီတာရဲ့ လက္တစ္ဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္၀ါးကုိ
ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္တယ္.... ၿပီးေတာ့...
                          `` ဘာလုိ႔ ထြက္လာတာလဲဆမ္.... ဘာလုိ႔ ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ... ဘာလုိ႔လုပ္တာလဲဟင္...´´
                          ကၽြန္ေတာ္ အားယူၿပီး  စကား ျပန္ေျပာေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာဘူး....။   အတင္း က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေတာ့....
                           `` အီတာ.... အီတာ ကုိ ပစ္လုိက္မွာ စုိးလုိ႔ပါ......´´ လုိ႔   ခပ္တုိးတုိးေလး အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ျပန္ေျပာ
လုိက္ေတာ့...အီတာက ငုိရင္းနဲ႔ ေသြးေတြ ရႊဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သုိင္းဖက္လုိက္တယ္....။  ပါးစပ္ကလည္း  မခ်ိတင္ကဲ တုိးတုိး
ေလးေရရြတ္လုိက္တယ္..... `` ဆမ္ရယ္....´´ တဲ့။   ဌာနမွဴးကေတာ့ အံႀကိတ္ရင္း တစ္ဘက္ကုိ လွည့္သြားတယ္....။ ကၽြန္ေတာ့္
အေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုကုိ နားလည္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ့.....။

                            `` သားေရ.... ေမေမ တစ္ခုမွာ ဦးမယ္....။  ကုိယ္က တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္ ဆုိေပမဲ့ သူတစ္ပါး ထိခုိက္
နစ္နာတဲ့ အခါေတြမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မျဖစ္ပါနဲ႔....။ လုပ္လုိ႔ရတယ္ ဆုိတုိင္းလည္း ေစတနာအေလ်ာက္ မလုပ္ျဖစ္ပါေစနဲ႔...။
ပစ္ၾကခတ္ၾကတဲ့ အခါ ကုိယ့္မွာလည္း အသက္ရွိသလုိ သူ႔မွာလည္းအသက္ရွိတယ္ဆုိတာမေမ့ပါနဲ႔။  အားလံုး ကုိယ့္လုိပဲ ရင္ဆုိင္
ေနၾကရတာ ျဖစ္လုိ႔ သတိလည္း မေပါ့ပါနဲ႔.....။ မလုိအပ္ပါပဲ `` ပါဏာတိပါတ´´ ကံကုိလည္း မက်ဴးလြန္မိပါေစနဲ႔..... လုိ႔  ေမေမ
မွာခ်င္တယ္ သားေရ..။ ငါ့သားေလး သြားေလရာလာေလရာမွာ ခလုပ္မထိ ဆူးမၿငိပဲ  စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ တာ၀န္
ေတြကုိ ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါေစ.....´´  ေမေမ့ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ ကန္ေတာ့စဥ္က ပံုရိပ္ေတြေရာ အသံေတြကုိေရာ
ထင္ထင္ရွားရွားျပန္ျမင္လာတယ္....။

                          ေနာက္ၿပီး မစၥစၥပီ ျမစ္ႀကီးထဲမွာ မင္းသမီးနဲ႔ အတူေလွစီးေနတာကုိ ျပန္ျမင္လာတယ္....။  ေလွေပၚကေန ကမ္း
နားကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ အိမ္ေရွ႕ကုိ ေရာက္ေနသလုိလုိပါပဲ။  ပန္းေလးေတြကုိ အမွတ္
တမဲ့ ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ ၾကည္ႏူးမ်က္၀န္းေလးေတြကုိလည္း ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ျပန္ျမင္လာမိတယ္.။  ေကာင္မေလးရဲ့
ဒီၾကည္ႏူးမ်က္၀န္းေလးေတြကုိ ျမတ္ႏုိးလြန္းလုိ႔ အသံမေပးပဲ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနရင္းက သူမသိေအာင္ဓါတ္ပံုေလး ရုိက္ယူခဲ့တာ
ကုိလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္.... ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလာသလုိပါပဲ.....။
                             ကၽြန္ေတာ့္ကုိ   သူနာျပဳ လွည္းေပၚကုိ တင္လုိက္တာကုိလည္း သိေနတယ္....။  လွည္းေပၚကေန ကားထဲကုိ
ပုိ႔လုိက္တာလည္း သိေနတယ္.... ဒါေပမဲ့ ခံစားခ်က္ေတြမဲ့ေနတယ္....။  အၾကမ္းဖက္သမားရဲ့ တစ္ေတာင့္တည္းေသာ က်ည္ဆံက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့  ေက်ာရုိးမႀကီးကုိ ေဖာက္ထြက္သြားတယ္ဆုိေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ အာရံုေၾကာေတြမ်ား ပ်က္စီးသြားၿပီးလားပဲ... စဥ္းစား
ေနစဥ္မွာပဲ...  `` ဆမ္ အားတင္းထားစမ္း... ေဆးရံုေရာက္ေတာ့မယ္... ငါေျပာတာ ၾကားလား.... ၾကားလား.... ဆမ္ ´´ မ်က္ႏွာနား
ကုိ ကပ္ၿပီးေျပာေနတဲ့ ဌာနမွဴးရဲ့ အသံကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကားေနရတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေတာင္ခတ္ရင္း ၿပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ျပလုိက္
တယ္... ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဌာနမွဴးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပတာလည္း ညိတ္ျဖစ္ခဲ့ရဲ့လား
မသိေတာ့ပါဘူး.....။
                           ငယ္ငယ္က  ေဖေဖက စက္ဘီးကုိနင္းၿပီး  ကုိကုိက ေနာက္ကယ္ရီယာခံုမွာ ထုိင္၊ ကၽြန္ေတာ္က  ေရွ႔ဘားတန္း
မွာ ထုိင္ၿပီး ေက်ာင္းသြားေတာ့ လမ္းမွာေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီခ်င္းေတြ ဆုိခဲ့ၾကတာေတြေရာ... ကုိကုိ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားေတာ့ ေမေမငုိရင္း
က်န္ရစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တာေတြ....။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရမဲ့ ေကာင္မေလးကုိ ပါးကြက္ေလးနဲ႔ စေတြ႔ခဲ့ပံုေတြ...။
ထမင္း၀ုိင္းမွာ ေမေမက အရုိးႏႊင္ေပးခဲ့တာေတြ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဌာနမွဴး တုိက္ခုိက္ေရးသင္တန္း အတူတက္ခဲ့တာေတြ.... ျမင္ခဲ့ေတြ႔
ခဲ့ဘူးတဲ့ေနရာေတြ... ေနာက္ၿပီး ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကုိ ဖူးေမွ်ာ္ေနခဲ့စဥ္က ပံုရိပ္ေတြက ပီပီျပင္ျပင္ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေပၚလာ
ေနတယ္...။  သတိမလစ္ေသးေပမဲ့..ကၽြန္ေတာ္ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ့ၿပီ.....။  ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလံုးလည္း ခံစား
ခ်က္မဲ့ေနၿပီ......။
                             ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ေသဆံုးေတာ့မယ္ထင္ေနစဥ္မွာ တစ္စံုတစ္ခုကုိရုတ္တရက္သတိရလာတယ္
ကၽြန္ေတာ္ အတင္းကုန္းရုန္းထတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္မွာ လူနာတင္ယာဥ္ေပၚက စင္ေပၚမွာခါးပတ္ႀကိဳး ပတ္ခ်ည္ထားတာ သတိထား
မိလုိက္တယ္...။ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ လွဳပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းကန္မွဳေၾကာင့္ ထင္တယ္....။  မင္းသမီးအသံေလး
ထြက္လာတယ္....
                              `` ဆမ္... မလွဳပ္နဲ႔.... မလွဳပ္နဲ႔.... သက္သာရဲ့လားဟင္..... သက္သာရဲ့လား.....´´
                               ကၽြန္ေတာ္ အတင္းႀကံဳးေအာ္မိတယ္။လည္ေခ်ာင္းေတြ ပူလုိက္တာ.. အသံထြက္မလာဘူး၊ ဒုတိယအႀကိမ္
ထပ္ေအာ္မိတယ္....

 

                               `` ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူးဗ်...၊ ကၽြန္ေတာ္
မေသခ်င္ေသးဘူး.... ´´
                                `` ဆမ္... သတိထား.... သတိထားေနာ္... ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္..... ေဆးရံုေရာက္ၿပီ....´´
                                 ကၽြန္ေတာ္ဌာနမွဴးရွိရာ ဘက္ကုိ လက္လွမ္းလုိက္တယ္။ ဌာနမွဴးက လက္ကုိ ကုိင္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
စကားတစ္ခြန္း ေျပာလုိက္တယ္...။
                                 `` ကၽြန္ေတာ္ ေသရင္.. ျမန္မာျပည္ ျပန္ပုိ႔ေပး...´´ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လွည္းကုိ ေအာက္ကုိ ခ်လုိက္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္
ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က နမ္းလုိက္တယ္။  ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးကုိ အတင္း ဖြင့္ၾကည့္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးကုိ
နမ္းလုိက္တာ ဘယ္သူလဲလုိ႔ေလ...။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး...။ အားလံုး အျဖဴေရာင္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္... ဒါေပမဲ့ အနံ႔ေလးတစ္ခု ရ
လုိက္တယ္..။  အနံ႔ေလးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ  စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျပင္သစ္ေရေမႊးနံ႔ေလးပဲ။  ဒါဆုိ  ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးကုိ နမ္းလုိက္တာ
အီတာပဲေပါ့ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးနံ႔ေလး ျဖစ္ခ်င္တာေလ.... ဘာမွ မျမင္ရေပမဲ့ ၀မ္းနည္း စိတ္ေလး ျဖစ္မိသြားတယ္....။

 

                                  `` You comeback to me Sam....´´ အီတာရဲ့ ငုိရွဳိက္သံေလး ေရာေနတဲ့ စကားေလးကုိ ၾကားလုိက္
ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အသိစိတ္ေတြ ခဲြခြာ မသြားခင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေပါ့....။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္.... အမိ တုိင္းျပည္အတြက္၊
မိခင္ ဧရာ၀တီႀကီးအတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ေသးေပမဲ့....  ကၽြန္ေတာ္ေသဆံုးသြားလု႔ိ..... ကၽြန္ေတာ့္ အေလာင္းကုိ ျမန္မာျပည္
ျပန္ပုိ႔တဲ့ အခါမွာ......ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့  အမိေျမက ၀မ္းနည္းစြာ ႀကိဳဆုိၿပီး  ျမတ္ႏုိးစြာ အၿမဲတမ္း ေထြးေပြ႔ထားမွာပါ....။
                                                                                                                                      ............ကြန္ဆူးမား
ဒါေလးကေတာ့....
ကၽြန္ေတာ္သက္ေတာ္ေစာင့္ ၀တၳဳေလးကုိ ေမာင္ေကာင္း(ေကာင္းသီဟေက်ာ္)က E Book ေလးခ်ဳပ္ေပးထားတာပါ။
အခန္း(၁) ကေန ယခုေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္း အထိ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဆက္လက္ၿပီး  ဒုတိယပုိင္းအျဖစ္.....  ``သက္ေတာ္ေစာင့္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္´´ ကုိ ဆက္လက္ေရးဖြ႔ဲသြားမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းခင္ဗ်ာ....