ကၽြန္ေတာ္သက္ေတာ္ေစာင့္(၇)

                         

                        ``ဒါဆုိ မင္းက မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့..... ဟုတ္လား´´
                        `` ဟုတ္တယ္ ဆရာ.. ေျပာျပလုိက္ရင္ သူလန္႔သြားမွာ စုိးတာရယ္... အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာလုိက္မွာ စုိးတာရယ္
ဒါေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္လုိက္ဘူး.....´´


                        `` မေျပာတာ ေကာင္းတယ္..... ဒါအတြင္းလူပဲ... အိမ္ထဲ၀င္ထြက္တာ (၁၀)ေယာက္ မေက်ာ္ေလာက္ဘူး....´´
                        `` ဟုတ္တယ္ဆရာ... ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကblue tooth နဲ႔ လႊင့္တဲ့ အသံကုိ လက္ခံမယ္... ေပ(၁၀၀)အတြင္း
ေလ... အဲဒီကေနတဆင့္  blue tooth နဲ႔ပဲ  ထပ္လႊင့္မယ္.... ေနာက္ထပ္ ေပ(၁၀၀)အတြင္းကုိေပါ့... အဲဒီကေနမွ ကြန္ျပဴတာက
လက္ခံၿပီး  ပုိ႔ခ်င္တဲ့ဆီကုိ  Auto Send  လုပ္ထားတဲ့ သေဘာပဲ....၊ ဒါေၾကာင့္  ကၽြန္ေတာ္ ေပ(၂၀၀)အတြင္းမွာ သတိထားေစာင့္
ၾကည့္ခ်င္လုိ႔   ဒီအတုိင္းေလး စကၠဴနဲ႔ ျပန္ပိတ္ထားခဲ့တာ....၊  လုပ္ထားတဲ့သူက အတိအက်ကုိ  ျပန္စစ္မွာပဲေလ.. ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္ဆရာ...´´
                         ``  ေအး ေျပာေလကြာ...´´
                         `` သူတုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ပံုစံၾကည့္ရတာ မင္းသမီးကုိ သတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး.... မင္းသမီးရဲ့ စကားေတြ
သိခ်င္ေနတာလုိ႔ ထင္တယ္.... တျခားအေၾကာင္းအရာ ဘာရွိေသးလဲဆရာ.... ကၽြန္ေတာ္ သိသင့္တယ္ထင္ရင္ ေျပာျပပါဦး....´´
                         `` တျခားအေၾကာင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြပဲ ရွိႏုိင္မယ္... ငါေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူးကြ.... မနက္ျဖန္
NSA ( National  Security  Agency ) ညႊန္မွဴးနဲ႔ သြားေတြ႔ရင္ သူေျပာတာနားေထာင္ၿပီး ေမးခဲ့မယ္... မင္းလည္းရသေလာက္
ေတာ့ စုထား သူနဲ႔ ဆုိင္ဆုိင္ မဆုိင္ဆုိင္ ေနာက္ကြယ္မွာ ႀကီးမားတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳေတြ ရွိလာႏုိင္တယ္....  ဒါနဲ႔ ေဟးေရာင္ တစ္ခုေျပာ
ရဦးမယ္... မင္းသမီးက အေမရိကန္ စစ္စစ္ မဟုတ္ဘူးေျပာတယ္ေနာ္... ရသေလာက္စံုစမ္းထားဦး... သူ႔အဖုိးက ကုိလံဘီယာ လုိ႔
ေျပာသံၾကားတယ္....´´
                          `` ဟုတ္ကဲ့ဆရာ... မွတ္ထားပါ့မယ္..... ေနာက္တစ္ခုကေလ ကၽြန္ေတာ္ မင္းသမီးရဲ့ အခန္းထဲမွာေရာ...  ဖုန္း
ေတြေရာ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တယ္.....´´
                           `` ဖုန္းကုိေတာ့ ေျခရာခံခုိင္းလုိ႔ရတယ္... တျခား ဆားကစ္လဲ ထည့္လုိ႔မရေအာင္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ... အဓိကက
အခန္းနဲ႔ ကားပဲ.... လူေတြကုိေတာ့ ရသေလာက္ ငါေစာင့္ၾကည့္ခုိင္းထားတယ္... သူ႔အနားမွာ မင္းသံသယ၀င္တဲ့လူ မရွိဘူးလား´´
                          `` ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ မရေသးဘူး ဆရာ..... ျဖစ္ႏုိင္ရင္လဲ မစၥတာ စမစ္နဲ႔ ၿခံေစာင့္ ဒင္နီပါလာ
ႏွစ္ေယာက္ကုိေတာ့ စဥ္းစားတဲ့အထဲ ထည့္ထားတယ္။ ေဒၚလီကေတာ့ သူ႔အစ္မ ၀မ္းကဲြပဲေလ  သံသယ ျဖစ္စရာေတာ့ မရွိေလာက္
ပါဘူး.... ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား..´´
                           `` ေအးေအး ေကာင္းၿပီကြာ.... ဒီ ညစာ ငါရွင္းထားတယ္... မင္းျပန္ခ်င္ ျပန္ေတာ့ေလ.... အလွပေဂးေလးရဲ့
လံုၿခံဳေရးကိစၥ စဥ္းစားရဦးမယ္ မဟုတ္လား..... ဟားဟားဟား......´´
                           `` အာ ..... ဆရာကေတာ့ လုပ္ပီ.......´´   ေျပာရင္း၊  ရယ္ရင္း ထထြက္လာခဲ့တယ္....။ ဆရာသမားကေတာ့
သူ႔စကား သူသေဘာက်ရင္း တဟားဟားရယ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။  အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး နီယြန္မီးတန္းႀကီးေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔
က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္....။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အရွဳပ္ထုပ္ပဲ..... ဒါကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္၀င္တစားရွိေနမိတာလဲလုိ႔... စဥ္းစားလုိ႔မရ
ခဲ့ဘူး...။ အဆံုးသတ္ကုိေတာ့ လွေအာင္ ဖန္တီးထားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္...။

                           မနက္မုိးလင္းေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္..... ေရခ်ဳိး၊ အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္၊ မနက္စာစားၿပီးေတာ့....
walther ေသနတ္ တစ္လက္ကုိ ခ်ဳိင္းၾကားထဲ ထည့္လြယ္လာခဲ့တယ္....။  ပစ္ဖုိ႔ခတ္ဖုိ႔ထက္ အေရးအေၾကာင္း အတြက္ေတာ့ အၿမဲ
ေဆာင္ထားမွ ရေတာ့မယ္ေလ... ဘာမွန္းမသိတဲ့ မာယာေတာနက္ထဲကုိ ၀င္မွန္းမသိ ၀င္ေနခဲ့မိၿပီပဲ....။
                           အိမ္ေရာက္ေတာ့ အီတာက သြားစရာတစ္ခုရွိတယ္တဲ့....၊ အလုပ္မရွိရင္ အတူတူ လုိက္ခဲ့ေပးဖုိ႔ ေျပာတယ္...။
အီတာနဲ႔ ေဒၚလီက ကားအေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္..... ကၽြန္ေတာ္က ဒရုိင္ဘာေလးရဲ့ ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္.....။ ကားမွန္ေတြက
ေအာ္ရီဂ်င္နယ္မွန္ေတြပဲ...။ က်ည္ကာမွန္ေတြနဲ႔ လဲထည့္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္......။
                            မင္းသမီးေနတာက မစၥစၥပီျပည္နယ္ရဲ့ ပင္လယ္ေကြ႔( Gulfport)ဆိပ္ကမ္းနားမွာအခုသြားမွာကလူစီယားနား
ျပည္နယ္ရဲ့ Lake Pontcharain ေရကန္ႀကီးနားကုိတဲ့ MTV ရုိက္ရမယ္လုိ႔ေျပာတယ္.... ကေလးမ်ားရံပံုေငြ စီးရီးမွာ သီခ်င္းတစ္
ပုဒ္ဆုိေပးထားတယ္ေျပာတယ္...။  ရုိက္ကူးေရး အဖဲြ႔ေတြကေတာ့ ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ၿပီ...   သူ႔ရဲ့ သက္ေတာ္ေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ကုိေတာ့
ရုိက္ကြင္းထဲကုိ ႀကိဳလႊတ္ထားတယ္တဲ့..... ဂ်ဴတီ မ၀င္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မင္းသမီးႀကိဳၿပီး အပုိင္တြက္ထားတာကုိ မအံ့ၾသပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း မင္းသမီးနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြကုိ မ်က္ေခ် ျပတ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူးေလ.. ။ သီးသန္႔ တာ၀န္မခံရေသး
တာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလုိလုိေပါ့.....။
                            အိမ္ကေန စထြက္ကတည္းက   ဒရုိင္ဘာ ခ်ာတိတ္က ေတာင္ဘက္ ဟုိင္းေ၀း လမ္းမႀကီးကေန ေမာင္းလာခဲ့
တာ..... ဒီလုိမနက္ပုိင္းေတြမွာေတာ့  ၿမိဳ႕တြင္း လမ္းေတြကေတာ့ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆုိ႔ေနေလာက္ေရာေပါ့..... (၇)မိနစ္ေလာက္ ကား
ေမာင္းၿပီးေတာ့...  Gulfport  Centle  Restaurant - 3  ကုိေရာက္တယ္... အားလံုး မနက္စာ စားၾကတယ္...  မင္းသမီးကေတာ့
အီလည္လည္ျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့ ဆန္းကြစ္ ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ပဲစားလုိက္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နက္စ္ေကာ္ဖီပဲေပါ့...၊ က်န္
တာလည္း ဘာမွ သိပ္မစားတတ္ဘူးေလ......။ သူတုိ႔ စားေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္ကားထဲျပန္၀င္ၿပီး ဖုန္းဆက္သလုိလုိ လုပ္ရင္း  ကား
ထဲမွာ ရွာေဖြေနမိတယ္.... ကားအမုိး....၊ မင္းသမီးထုိင္တဲ့ေနရာ ကူရွင္.... စီယာတုိင္.... ဒက္ရွ္ဘုတ္၊ ေနကာ၊ တံခါး... အကုန္လံုးနီး
ပါး မ်က္ျမင္ ၾကည့္မိတယ္... မသကၤာစရာ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး... အီတာ လမ္းမွာေျပာခဲ့တာက  ဒရုိင္ဘာေကာင္ေလးက ဒီကားႀကီးကုိ
သူ႔ခ်စ္သူလုိပဲတဲ့ အၿမဲ တသသ လုပ္ေနတာတဲ့...။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ယံုလူ ကပ္လုိ႔ မရဘူး ဆုိတဲ့သေဘာပါ့... ေကာင္ေလးဂရုစုိက္
ထားမယ္ေလ.....။
                           သူတုိ႔ကုိေစာင့္ရင္း (၁၀)မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ရေတာ့ ကားကုိ မ်က္ျမင္စစ္ေဆးႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့ Unseen ေတြလည္း
ရွိေနႏုိင္ေသးတယ္....။ သူတုိ႔ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္၊ အဲဒီကေန ေရကန္ႀကီးအထိ  (၂)
နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္... ဟုိင္းေ၀းလမ္းမႀကီးေတြမွာ စိတ္ႀကဳိက္ေမာင္းႏုိင္ေပမဲ့... ၿမိဳ႕တြင္းမွာေတာ့ သတ္မွတ္မုိင္ႏွဳန္းေက်ာ္လုိ႔
မရဘူးေလ..... စက္ေတြ CCTV ေတြနဲ႔ ဖမ္းထားတာ ေျပးလုိ႔ကုိ မလြတ္ဘူး... ေကာင္ေလးကလည္း ကားေမာင္းတာေတာ္ေတာ္ကုိ
ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ၿငိမ္းေညာင္းတယ္... ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ လွ်ပ္တျပက္ အေရးေပၚအေတြ႔အႀကဳံ ရွိမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး
ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းသင္ေပးရဦးမယ္... ဌာနမွဴးေလာက္ မေမာင္းႏုိင္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားကုိ စက္ဘီးသံုးသလုိေတာ့ သံုး
ႏုိင္ပါေသးတယ္... အေရးေပၚအတြက္ေပါ့.....။
                              Lake Pontcharain ေရကန္ႀကီးကုိေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးအတြက္ ရုိက္ကြင္းက အသင့္.. အဲဒီမွာမစၥတာ
စမစ္နဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္(၂)ေယာက္ကုိလည္း အသင့္ေတြ႔ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မသိသလုိေနေပမဲ့.. ကုိယ္ရံေတာ္ (၂)ဦးက
သိပ္မၾကည္လင္သလုိၾကည့္ေနၾကတယ္...။ သိပ္ေတာ့ ဂရုစုိက္စရာ မရွိပါဘူး၊  ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အႏၱရာယ္
ေပးႏုိင္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ပါဘူး... ကေလးသာသာေပါ့...။
                              ၀န္းက်င္နဲ႔   ရုိက္ကြင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္..... ေသခ်ာေလာက္တဲ့ ပစ္ကြင္း
မရွိဘူး.... ေနာက္ၿပီး ရုပ္ရွင္အဖဲြ႔သားေတြလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ရွဳပ္ေနၾကတယ္...။ မသကၤာစရာ မေတြ႔ပါဘူး.... ေနာက္ၿပီး မစၥစၥပီ
ရဲတပ္ဖဲြ႔က လူအင္အား (၃၀)ေလာက္နဲ႔  လွည့္ကင္းယာဥ္၊  အေရးေပၚ ရွင္းလင္းေရးယာဥ္နဲ႔  လူနာသယ္ယာဥ္ေတြလည္း  စီစဥ္ေပး
ထားတယ္.... ေနာက္ၿပီး NGO အဖဲြ႔ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္...။ သတ္မွတ္ ကဒ္ေတြကုိလည္း ကုိယ္စီခ်ိတ္ဆဲြထားၿပီး...  အဖဲြ႔လုိက္
တူညီတဲ့ အေပၚ၀တ္ အကၤ ီ်ေတြလည္း ၀တ္ထားၾကတယ္... စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားပါပဲ....။
                               မင္းသမီးက ကေလးသူငယ္လူကုန္ကူးမွဳကုိအေျခခံတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ဇာတ္၀င္ခန္းမွာထည့္သြင္း
ရုိက္ကူးေနတယ္...။ မင္းသမီးရဲ့ သရုပ္ေဆာင္မွဳနဲ႔ ကေလးသူငယ္ေလးေတြရဲ့ သရုပ္ေဆာင္မွဳ.... ေနာက္ၿပီး ဒါရုိက္တာရဲ့ ညႊန္ၾကား
မွဳနဲ႔ ရုပ္ရွင္အဖဲြ႔သားေတြရဲ့ ေဆာင္ရြက္မွဳေတြက ၾကည့္လုိ႔  မရုိးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ... ရုိက္ကြင္းကုိလည္းၾကည့္ရင္း.... သရုပ္ေဆာင္တာ
Lake Pontcharain တံတားႀကီးကုိလည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကစစ္ကုိင္းတံတားႀကီးနဲ႔ စစ္ေတာင္းတံတားႀကီးေတြကုိသတိ
ရမိေသးတယ္။  တံတားႀကီးက ေရကန္ႀကီးထဲကုိ ထုိး၀င္သြားတာ ကမ္းစပ္ကုိ မျမင္ရဘဲနဲ႔  ေရထဲမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလုိ

ခုိင္ခန္႔ လွပတဲ့ တံတားႀကီးေတြကုိ ျမန္မာ ျပည္မွာလည္း ရွိေစခ်င္လုိက္တာ.....။

                                ကင္မရာအႀကီး (၃)လံုး.... အေသး(၁၀)လံုးေလာက္နဲ႔   (၄)ႀကိမ္ေလာက္ အျပန္ျပန္  အလွန္လွန္ရုိက္ၿပီး
ေတာ့... ေရကန္ႀကီးမွာ ရုိက္တဲ့ မင္းသမီးရဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းက ၿပီးသြားၿပီ....။  အခ်ိန္က ညေန(၄)နာရီထုိးေတာ့မယ္.. အျပန္(၆)နာရီ
ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္....။  အိမ္ေရာက္ရင္ မင္းသမီးက ညစာ အတူစားခုိင္းဦးမွာလား...လုိ႔  မဆီမဆုိင္
အေတြးလွလွေလး ေတြးျဖစ္ေသးတယ္..။ တာ၀န္ေတြၾကားထဲမွာ ကဲြျပားျခင္းေတြတစ္ေပြ႔တပုိက္နဲ႔ မင္းသမီး ၀င္ေရာက္လာမွာကုိ
ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနမိပါလိမ့္....။